26 yaşındaki genç enkaz altında geçen 105 saati 13 gün olarak saymış

– Sarsıntılardan etkilenen Gaziantep’in Nizip ilçesinde yıkılan binanın enkazından çıkarılan 26 yaşındaki Mustafa Elşirkad, enkaz altındaki 105 saati dua ederek geçirdiğini anlattı.

Enkazdan 8 yaşındaki yeğeni Ahmet Osman ile çıkarıldıktan sonra Nizip Devlet Hastanesinde tedavi altına alınan Elşirkad, bir yakınının meskenine yerleşti.

Elşirkad, AA muhabirine, sarsıntıya uykuda yakalandıklarını belirterek, “Büyük bir patlama sesi üzere sesle uyandık ne olduğunu anlamadık. Ben ve ailem meskenin koridorunda toplandık sonradan sarsıntı olduğunu anladık. Bina çok sallanıyordu o sırada ablam dışarıya çıkmaya çalıştı lakin daha tehlikeli olur diye abim kendisine pürüz oldu.” diye konuştu.

Daha sonra binanın yıkılmaya başladığını anlatan Elşirkad, “Bina yıkılırken ben çabucak çöktüm. Ailem benim yanımdaydı onlar ayakta kaldı. Bina büsbütün yıkıldığında babam, abim ve kardeşim o anda vefat ettiler. Ben de olaydan beş dakika sonra üzerime devrilen duvarın altından çıktım.” dedi.

– “Enkazın altında günleri sayamıyorduk”

Elşirkad, yeğeninin de duvarın altında kaldığını gördüğünü tabir ederek, şöyle konuştu:

“Onu da çektim yanıma, bulunduğumuz alan üzerimize devrilmesin diye taşlarla güçlendirerek dua edip sesimizi duyurmaya çalıştım. Daima bağırıyorduk enkazın altında günleri sayamıyorduk. Biz beş gün enkazın altında kalmıştık lakin 13 gün sanıyorduk. Açlıktan çok susuzluk vardı. Bilhassa Ahmet benden daima su istiyordu, ona dua etmesini ve duasıyla susuzluğunun gideceğini söylüyordum. O da kelam dinliyordu, dediklerimi yapıyordu. Allah da bize yardım etti, açlık ve susuzluğumuzu giderdi. Üşüyorduk lakin Ahmet küçük olduğu için o daha çok üşüyordu. Onu da kendi beden ısımla ısıtmaya çalışıyordum.”

– “Hiçbir vakit umudumuzu kaybetmedik”

Arama kurtarma çalışmaları yapan takıma teşekkür eden Elşirkad, şunları kaydetti:

“Hiçbir vakit umudumuzu kaybetmedik zira biliyorduk bizleri kurtarmak için çalışanlar var. Üzerimizde duyduğumuz her ses bizi daha da güçlendiriyordu. Birinci gün arama kurtarma gruplarının sesini çok fazla duyamıyorduk fakat olayın beşinci gününde seslerin bize yaklaştığını duydum. Çabucak sesimizi duyurmak için hareket etmeye başladım. Her hareketim beni yaralasa da sesimi duyurmak için çabayı bırakmadım ve sesimi duyurmayı başardım. Yanımda bir çamaşır makinesi olduğunu söyledim, Allah razı olsun kurtarma takımımız en süratli biçimde bize ulaştı. Bizi bulunduğumuz yerden çıkarıp kurtardılar lakin annemi, babamı, ablamı, abimi, kardeşimi ve yeğenlerimi kaybettim. Hepsi gözlerimin önünde vefat etti, benim için çok sıkıntı bir süreç.”

Kaynak: Memurlar