Sağlık çalışanları bu bayram da ailelerinden uzakta

Kovid-19 salgını nedeniyle bu bayramda da ailelerinin yanına gidemeyen ve sevdiklerinden uzak kalan Kovid-19 savaşçılarının tek tesellisi hastalığı yenerek taburcu olan hastaları.

İstanbul’da salgınla çabanin en değerli merkezlerinden olan Beykoz Devlet Hastanesinde pandeminin birinci gününden beri uğraşa takviye veren hemşireler Berna Aktaş, Rabia Er ve Reyhan Köse, Ramazan Bayramını vazifesi başında geçirecek binlerce kahramandan yalnızca üçü…

“Kutsal bir meslek sürdürüyoruz”

Yaklaşık 4 yıldır Beykoz Devlet Hastanesinde çalışan Berna Aktaş, AA muhabirine, bu süreci grup arkadaşları ve eşinin dayanağıyla yürüttüğünü söyledi.

Aktaş, sürecin başından bu yana yalnız yaşamayı tercih ettiğini, eşinin de mesleğinde kendisine dayanak olduğunu lisana getirerek, şöyle konuştu:

“Kutsal bir meslek sürdürüyoruz. Süreksiz bir periyot olarak düşünüyoruz. Alışılmış ki hayli izole yaşıyoruz. Buraya geldiğimizde fazla yoruluyoruz, ruhsal olarak da ekstra çok yoruluyoruz. Meskene döndüğümüzde burada yaşadıklarımızı silip atamıyoruz. Hala burayı düşünmeye, burada gördüğümüz her hastadan, hastalığa yakalanış sürecinden ders çıkarıyoruz. ‘Sürekli izole olmam lazım, kimseyle görüşmemem lazım.’ Daima bu moddayız.”

“Tükenmeye yakınız diyebilirim”

Güç bir süreç olduğunu, kimseyle görüşmeyerek izole bir biçimde hayatını sürdürdüğünü aktaran Aktaş, şunları anlattı:

“Hastalığa yakalanmanın ötesinde bunu taşımaktan çok korkuyorum. Sağlık çalışanıyım, teğe bir işin içindeyim. Etrafımda birisine bir şey geldiğinde ‘Acaba benden mi geçti?’ bunun vicdanını taşımak istemediğim için etrafımla arama bir set çekmiş oldum. Tükenmeye yakınız diyebilirim. Hakikaten burada tüm çalışanlar bir ortaya geldiğimizde kendimizi motive etmeye çalışıyoruz. Bizim uygun ve güçlü olmamız lazım. İçeriden her çıktığımızda birçok vakit ağlıyoruz, cümle kuramıyoruz.”

Aktaş, hastaların onlardan bir şeyler beklediklerini, makûs haber vermenin ise “tarifsiz bir üzüntü” olduğunu lisana getirdi.

Çok sıkıntı koşullarda ve güç bir psikolojide çalıştıklarını belirten Aktaş, şöyle konuştu:

“Bizim için bayram yalnızca Kovid’in bitmesi olacak. Bizim için bayram değil bu. İçerideki hastaların bayramda burada olması ve onlara ‘Biliyor musun amca, teyze bugün bayram’ dediğinizde onların gözlerinin dolması… Onlar yakınlarıyla olmak istiyor. Aslında onlar için üzülüyoruz.”

Birebir serviste birlikte çalıştıkları hemşire arkadaşlarının ağabeyinin hastanede vefat ettiğini anlatan Aktaş, “Beraber çalıştığımız arkadaşımızın ağabeyi çok genç yaşta arkadaşımla eş vakitli olarak hastalığa yakalandılar. Serviste yatıyordu, olmadı. Arkadaşımız buraya entübe bir formda ağabeyini sedye üzerinde getirdi. İçeri girdi, tüm müdahaleler yapıldı lakin dönmedi. Orada bir arkadaşımın öz ağabeyini bu formda olması, ona müdahale etmeye çalışması bizim için inanılmaz üzücü ve yıkıcı oldu.” diye konuştu.

“Bütün konutu eşim döndürüyor”

Birebir hastanede 4 yıldır misyonuna devam eden Rabia Er de pandemiyle uğraş devrinde aralık ayından beri Kovid-19 ağır bakım servisinde çalıştığını söyledi.

Er, bir yıllık evli olduğunu aktararak, şöyle devam etti:

“Eşim çok destekliyor. Hem fizikî olarak hem ruhsal olarak buradan çok yorgun çıkıyoruz. Uzakta oturduğum için meskene gitmem de uzun sürüyor. Bütün konutu eşim döndürüyor. Pandeminin başında evlendiğimiz için farklı bir evlilik bilmiyoruz. İki doz aşımı oldum. İkinci dozumu şubat ayında olmuştum. Sonra nisanın başında Kovid oldum. Tahminen daha makûs atlatabilirdim lakin rahat atlattım. Bunu da aşı olmama bağlıyorum. Yalnızca kas eklem ağrılarım oldu. Teneffüs kahrım olur, ağır bakıma yatarım diye çok korkuyordum. Rahat geçirdim diyebilirim. Toplumsal hayatımız yok. İş-ev ortası mekik dokuyoruz.”

“Amca nefes al”

Hemşireliğe başladığından beri hiçbir bayramı ailesiyle geçirmediğini lisana getiren Er, şöyle konuştu:

“Kovid sürecinde üçüncü bayram bu, ikinci Ramazan Bayramı. Zati ailemize bir şey bulaştırmaktan korktuğumuz için gidemiyoruz. Açıkçası artık çok özledik ailemizi bayram değil olağanda gitsem bile şükredeceğim. Berbat bir his, onlar bir aradalar lakin sen onların yanında değilsin. Bir hastam vardı. Bir dakika evvel onunla muhabbet ediyordum. Bir dakika sonra nefes almamaya başladı. Bütün grup olarak müdahale etmeye başladık. Müdahale sırasında nasıl yalvarıyorum ‘Amca nefes al.’ diye. En sonunda döndü hasta. Gözlerini açtı, sonrasında ‘Oh be’ diye yere çökmüşüm. O sırada öbür bir hastayla göz göze geldim. O hastanın bana bakışını hiç unutamıyorum.”

Rabia Er ve Berna Aktaş ile Kovid-19 ağır bakım servisinde vazifesini sürdüren Reyhan Köse de evli ve 2 çocuk sahibi olduğunu, çocuklarına süreci anlatmakta zahmet çektiğini anlattı.

Köse, izole kaidelerde yaşamanın kendileri için güç olduğunu lakin sonrasında bunu başardıklarını lisana getirerek, “Geçen yıl marttan beri anne babamla görüşmedim. Dedemin cenazesi kent dışındaydı tekrar gitmedim. Benim hayatım yalnızca iş ve meskenden ibaret onun dışında rastgele bir sosyalliğim yok. Alana girdiğinizde motivasyonunuz yüksek olmak zorunda zira sizin gözlerinizin içine bakan ve sizden dayanak bekleyen hastalarınız oluyor. Anne rolünü oynuyorsunuz, meskende daha yüksek bir motivasyona sahip olmalısınız.” dedi.

“Teşekkür ederim bugün bana annem üzere baktın”

Grup olarak birbirlerine çok takviye olduklarını aktaran Köse, “Her alana girdiğimizde güler yüzle giriyoruz. Hasta ve yakınları ortasında köprüyüz, irtibatlarını sağlıyoruz. Güç bir vazife lakin biz bunu en güzel biçimde yapmaya çalışıyoruz. Birilerine bir şey taşımak, onun hayatını alt üst edecek bir şey yaşatmak bizim için daha zahmetli.” dedi.

Köse, 50 yaşındaki bir hasta ile olan diyaloğunu hiç unutamadığını lisana getirerek şunları söyledi:

“50 yaşında erkek bir hastamızı aldık. Genel durumu nitekim dertliydi. Asla beslenemiyordu. Birkaç gün sonra önemli yol kat ettik. Ona daima bir şeyler yedirmeye, moralini yüksek tutmaya çalıştık. Bir gün artık nöbetin bitimine gerçek bana başını çevirip dedi ki ‘Teşekkür ederim bugün bana annem üzere baktın’ onun bana onu söyleyişi gözlerindeki parıltı hayatım boyunca unutmayacağım bir anıydı.”

Kaynak: Memurlar